شیوا با خوشحالی گفت:" واقعا این طوری فکر می کنی؟ ازت ممنونم سارای عزیزم؛ ولی منم دلم می خواد مثل تو خونه ام رو با این صدف ها تزئین کنم که قشنگ تر بشه."
سارا چند تا از صدف هایش را به شیوا داد تا او هم بتواند خانه اش را تزئین کند. بعد با هم به طرف خانه ی شیوا رفتند.
یکی یکی سعی می کردند که صدف ها را روی شاخک های شقایق دریایی بچینند. اما لحظه ای بعد، با یک موج کوچک، شاخک ها تکان می خورند و همه ی صدف ها روی زمین می ریختند. سارا و شیوا چند باری تالش کردند اما بی فایده بود. هر دو ناراحت شدند.
همان موقع الکپشت پیر داشت از آنجا رد می شد. آن ها را دید که با چهره هایی ناراحت به یکدیگر نگاه می کنند. الکپشت که برای ماهی ها مثل یک پدر مهربان بود، دلش به حال آن ها سوخت. با خود فکر کرد که شاید بتواند به آن ها کمکی بکند . به طرف آن ها رفت و گفت:" سالم بچه ها، چی شده؟ توی صبح به این
قشنگی چرا ناراحتید؟"
شیوا و سارا به الکپشت پیر نگاه کردند و جواب دادند:" سالم عمو بابک."
بعد شیوا ادامه داد:" ما داشتیم سعی می کردیم که با این صدف ها خونه ی من رو تزئین کنیم."
عمو بابک نگاهی به صدف های روی باله های آن دو انداخت و گفت:" چه صدف های قشنگی! خب بعدش چی شد؟"
شیوا با ناراحتی گفت:" موفق نشدیم . همه ی صدف ها از روی شاخک های شقایق دریایی میفتن پایین."
عمو بابک لبخند زد. با مهربونی گفت:" پس برای این ناراحت بودید. ولی تو که خونه ی خیلی قشنگی داری، چرا می خوای با چسبوندن صدف ها بهش، تغییرش بدی؟"
شیوا به خونه ی رنگی رنگی سارا اشاره کرد و گفت:" چون دلم می خواست مثل خونه ی سارا بشه."
عمو بابک که فهمید ناراحتی واقعی شیوا از چیست، با لبخند و مهربونی گفت:" شیوای عزیزم، زیبایی شقایق های دریایی به خاطر همین انعطاف پذیر بودنشونه. برای همینه که با هر موجی شروع به تکون خوردن می کنن و جریان آب رو به نمایش می ذارن. اصال به خاطر همین ویژگیه که تو دوست داری همیشه البه الی
شاخک هاش بازی کنی. از اون گذشته یه ماهی عاقل هیچ وقت نباید حسرت زندگی بقیه رو بخوره. تو هم توی زندگیت قشنگی هایی داری که اون ها رو ندیدی و فقط به داشته های سارا نگاه کردی."